संग-असंग

संग-असंग

काळोखाचे घेऊन हात,
उजेडाचे पांग फेडावे
आभाळाला देऊन कान,
परलोकाचे ध्यान करावे…

उडता येते कोणाला,
पाताळातही रुतताना..
आभासाचे घेऊन सोंग,
उत्थानाचे नाट्य घडावे..

विचारांची स्पर्धा कसली,
भावनांचे बंड असताना…
अदृश्याचे जोडून बिंदू,
निर्गुणाचे रूप दिसावे…

गुंततात मने केव्हातरी,
एखादे कोडे उकलताना..
हातच्याचे राखून भान,
विश्वासाचे नाते जडावे…

असंग सार्‍या बाजुला,
निसंगाचे भेद सुटताना
आसक्तीचे गळून पान,
संवादाचे रोप फुटावे…

निलेश सकपाळ, १७ जानेवारी २०१३

संग-असंग

जूस्त-जू

जूस्त-जू

शब्दोंका कारण दे नहीं मन मेरे…
सच तो यह है… के तू बहना भूँल गया…

भगवानसे कहता दर्शन दुर्लभ तेरे….
सच तो यह है… के तू झुकना भूँल गया…

मुझसे मेरी रंजिशोंकी कसम ना दे…
सच तो यह है… के तू मनाना भूँल गया…

हासील ढुँढता रहेगा जन्नतमें सारे…
सच तो यह है… के तू लुटाना भूँल गया…

झूँठी तसल्ली, झूँठे है तराने तेरे..
सच तो यह है.. के तू सच जताना भूँल गया…

हवेलींयोकें दालानों का सन्नाटा तू मांगे…..
सच तो यह है.. के तू चिल्लाना भूँल गया….

लिखेगा नाम हर कागज के पन्ने पन्ने पे…
सच तो यह है.. के तू ‘मैं’ को मिटाना भूँल गया….

——निलेश सकपाळ, १६ जानेवारी, २०१३