भलावण!

भलावण!

भलावण भलत्या भुतांची,
वेशीवर लटकणार्‍या कथांची!
नी हर दोन श्वासांमध्ये,
क्षणभर मरणार्‍या माणसांची!

तुंबल्या डोहातील तरंग,
आळवतील गीते सागराची!
रक्तास डोळ्यांत आणता,
बदलते वहिवाट विद्रोहाची!

लल्लाटी तख्त जे भुषविती,
त्यांची रहगुजर उसनवारीची!
भरजरी दुःखास ते पाळती,
ज्यांची छप्परे चंद्र-चांदण्यांची!

जपा तुमचे स्वप्नांचे इमले,
आली मिरवणुक प्रस्थापितांची!
वळता मुठी, झुकले मुंडके,
गुलामांनो याद ठेवा लिलावाची!

मरावे आपल्याच बाणाने,
नी शिक्षा मिळावी जन्मठेपेची!
कुणास जेतेपद दाखवावे,
शत्रूत जेव्हा नांदी स्वकीयांची!

लाटेस लाभला तो किनारा,
तीच वेळ होती लाट संपण्याची!
जरी म्हणावे सारे व्यर्थ होते,
तितकीच खरी भेट जाणिवांची!

-निलेश सकपाळ
२२ ऑगस्ट २०२२

तळ

सगळे झुगारुन,
निघावे, तळ गाठावा!
सहवास गोठण्याआधी,
थोडे जड व्हावे!

तरंगांशी भांडण नाही,
क्षणिक शहारा,
नकोसा वाटतो!

भोवताली,
नजरभर निळाई,
किरणांचा सारीपाट,
खेळावासा वाटतो!

दडपण,
घुसमट,
सगळे शून्य होऊन,
सर्वांग पाणीमय,
नव्हे पाणीच होऊन जावे!

जाणिवा,
नेणिवा,
आठवणींचे वळ,
बंधनांचे साखळदंड,
मायेचे अवजड उच्छवास,
संशयाचा गोंगाट,
उद्याची उर्मी,
आजचे भकासपण,
विरघळुन जावे!

स्वतःला स्वतःमधुन
वजा करुन,
अथांग, खोल सागरास
सादर व्हावे,
लाटांचे अभिष्टचिंतन
स्वीकारावे,
आणि, तळाकडे निघावे!

—
निलेश सकपाळ
०९ जून २०२२

अस्वस्थता

आजूबाजूची अस्वस्थता आपल्यामध्ये नाही म्हटले तरी कणाकणाने झिरपत असते, आपल्यामधील अस्वस्थततेत भर टकत राहते, कधी वर्तमानपत्रांतून, कधी दूरचित्रवाणीवरुन तर कधी इतर समाजमाध्यमांमधून आपल्यापर्यंतचा पल्ला पार होतो. एखाद्या नाजूक क्षणी, आपण बेसावध असताना ही सभोवतालची अस्वस्थता आपल्याशी सलगी करते. ही अस्वस्थता किंवा याला entropy असे म्हणतात, याची व्याख्या म्हटली तर  degree of disorder or randomness in the system. आणि ही अस्वस्थता नेहमी चढ्या क्रमाने वाढतच असते. अगदी आपल्या क्षणिक वैचारिक स्पंदनांमुळे या अस्वस्थतेमध्ये किंवा  entropy मध्ये भर पडतच असते…

अस्वस्थता ही कधीही कायम चांगली अथवा कायम वाईट नसते.  एखाद्या निकालापूर्वीची अवस्था असेल वा शेवटच्या घटका मोजणार्‍या पेशंटच्या नातेवाईकांची नको असलेली बातमी ऐकण्यापूर्वीची संभ्रमी अवस्था असेल वा नवयुगुलांची पहिल्या भेटीवेळी, पहिल्या स्पर्शापूर्वीची अनामिक अवस्था असेल वा शत्रू दोन हात लांब असताना लपून राहिलेल्या लढवय्याची झेप घेण्यापूर्वीची अवस्था असेल वा एखादी चूक सापडल्यानंतर मोठ्यांना सामोरे जातानाची अवस्था असेल.. या सगळ्या प्रसंगात अस्वस्थता आहेच.. पण ती वेगळ्या रुपात अन वेगळया ढंगात नजरेस येते…

अस्वस्थता ही कधी एखादी भळभळती जखमसुध्दा असू शकते, स्वातंत्र्यासाठी लढणार्‍या क्रांतिकारकांसाठी भारतमातेच्या गुलामगिरीत होणारी घुसमट अशीच काहीशी न संपणारी जखम होती.. लाखोंनी या जखमेला जवळ केले आणि शेवटच्या श्वासापर्यंत या अस्वस्थतेला भाळावरील भूषण म्हणून मिरविले…स्वराज्यासाठी अशीच अस्वस्थता छत्रपतींनी आणि मावळ्यांनी धमन्याधमन्यांमधून अंतरी उजवली..

कुठल्याच प्रश्नाचे वा विवंचनेचे अस्वस्थता हे कधी उत्तर असू शकत नाही पण उत्तरापर्यंत पोहचण्यासाठीची अनिवार्य अट आहे.. अस्वस्थता एखाद्या उजाड माळरानावरील घोंघावणारा, गोल चक्रात फिरणारा निरर्थक वारा असू शकेल, एखादा निनावी आभाळात वावरणारा करडा ढग असू शकेल जो कदाचित एकटा पाऊस नाही पाडू शकत फक्त हूल देत राहतो अन् अचानक विरुन जातो, एखाद्या गुर्‍हाळातील बेमतलब वाजणार्‍या घुंगराचा नाद असू शकेल जो फक्त ताल निर्माण करतो पण शेवटी त्याचा उद्देश हा तहान जागवणे असतो अन् सांगितिक उपासनेशी काहीही संबंध नसतो…एखादा विजेच्या तारेला लटकलेला पतंग असेल जो उडत असतो पण कालांतराने अन ऋतुमानाप्रमाणे फाटणारच आहे अन उरणार फक्त तो धागा आणि सांगाडा… एखादे उत्तुंग शिखरावरील एकटे वाटणारे पण अभिमानाने जगणारे, फुलणारे, वाढणारे झाड असेल ज्याच्या जगण्याची झिंग गमणे सहसा जमणार नाही…. अस्वस्थता म्हंटले तर रांगणार्‍याला चालायला लावेल, चालणार्‍याला धावायला आणि धावणार्‍याला उडायला लावेल…..

अस्वस्थतता ही ठरवले तर बारुद आहे… जगण्यामध्ये ठासून भरण्यासाठी, मनगटामध्ये उन्मादाचे नाते जोडण्यासाठी, काळाचे पंख घेऊन भविष्यावर चाल करुन जाण्यासाठी, जमिनीवर पाय रोवून आकाशाला आव्हान देण्यासाठी, अस्तित्वाच्या चिंधड्या होत असताना जुनी कात टाकून माणिक होऊन झळाळण्यासाठी, आपल्या अंतरिच्या राक्षसाला झुगारुन आपल्यातील राम सिध्द करण्यासाठी! कमकुवत मनसुब्याच्या आदिमांना अस्वस्थता नेस्तनाबुत करते, श्वासांचे ओझे होते अन ध्येयाचे, ध्यासाचे वेड कायमचे पारखे होते, स्वतःची नजरसुद्धा शत्रू होते… संशयाचे भूत,आशंकांचा वणवा हलकल्लोळ माजवतो, भावनांच्या जंजाळामध्ये ‘जीवन’ या ईश्वरीय वरदानाची मात्र राखरांगोळी झाल्याशिवाय राहत नाही!

अस्वस्थता शोधता येत नाही तर शोध घ्यायला जी उद्युक्त करते ती अस्वस्थता आहे… अस्वस्थता जशी फलप्राप्तीकडे नेणारी नशा आहे तशीच यशाच्या शिखरावर असताना अभिमानातून आलेली दिशाहीन मस्तीसुध्दा आहे.. … साधुंनी, संतमहात्म्यांनी या अस्वस्थतेच्या वारुला काबुत करुन साधनेचे फलित साध्य केले.. अस्वस्थता अमान्य करुन जगता येणं अशक्य आहे कारण ती असतेच असते.. ती दिसो अथवा न दिसो!

निलेश सकपाळ
– ०३ जून २०२२

चौकट

तत्वज्ञान

तत्वज्ञान समजणे, तत्वज्ञान जगणे आणि तत्वज्ञान शिकवणे वेगवेगळ्या अवस्था आहेत. ज्याला तत्वज्ञान समजले तो ते जगेलच असे नाही, अन सार्‍या जगाला तत्वज्ञान शिकवणार्‍याला तत्वज्ञान जगता येईलच असे नाही.. यात सर्वात महत्वाचे काय तर तत्वज्ञान जगणे, त्याच्यात मुरणे अन इतके जुने होणे की ते तत्वज्ञान रोज नव्याने जगायला उत्प्रेरीत करीत राहील.सर्वसाधारण धारणेप्रमाणे धोपट मार्ग सोडुन जेव्हा एखादा अवघड वळणाची वाट निवडतो तेव्हा बघ्यांना नेहमीच कौतुक कमी आणि मत्सर जास्त वाटत असतो. एकतर सहज जगणे सोडुन काहीतरी वेगळे अवलंबणे म्हणजेच समाजाच्या लेखी गुन्हा त्यात जर यात यश नाही मिळाले तर दुप्पट गुन्हा, टिकाकारांना ते बरोबर असल्याचा पाशवी आनंद.. खरी मजा ही तेव्हाच येते जेव्हा ही वाट आपल्या अंगवळणी पडते अन त्यावरील सार्‍या अवघड वळणांशी मैत्री होते..यावेळी पदरी पडणारा स्वानंद एखाद्या मधाच्या थेंबाप्रमाणे वाटुन जातो…मग्रुर मनसुब्यांना सामोरे जाण्याचे सामर्थ्य तत्वज्ञान देते, आवाहनाला स्वीकारुन नवा पायंडा पाडण्याचे अलौकीक धाडस तत्वज्ञान देते.. एखाद्या दवबिंदूचे अस्तित्वही नकळत जाणवुन त्यासाठी पानांचा देठ हा अलवार हाताळला जाण्याचे भान तत्वज्ञान देते… रस्ता हा फक्त माध्यम न राहता त्याच्याशी सख्य जोडण्याचे गुपित तत्वज्ञान सांगते.. प्रत्येक सहयोगी मानव हा त्याच्या व आपल्यातील समान इश्वरी अंशामुळे आपल्याशी बांधला आहे याचे संस्कार तत्वज्ञान देते.. युद्ध हा एकमेव पर्याय नसुन जोडण्यासाठी, सांधण्यासाठी शब्दांचा बांध हा महत्वाचा दुवा असल्याचे तत्वज्ञान सांगते.. युध्द झालेच तर खोल अंतरंगापासुन त्या प्रामाणिक उद्देशाप्रती कटिबध्द राहण्याचे वाण तत्वज्ञान देते… शत्रुचे शत्रुत्व गाळुन त्यातल्या शरणागत आलेल्या डोळ्यांमध्ये पश्चातापाचे अश्रु ओळखायला तत्वज्ञान शिकवते… क्षणी रंध्रारंध्रातुन अग्निलंकार लेवुन राक्षसाचे दहन करण्याचे मार्गदर्शन तत्वज्ञान करते.. न बोलता उठणारे तरंग, चेहर्‍यावरील भावरंग, देहबोलीतील हावभाव या सगळ्यांशी संलग्न व्हायला तत्वज्ञान सांगते.. शेतात मदमस्त डोलणार्‍या कणिसाप्रमाणे ह्या माणसांच्या जंगलामध्ये टवटवित रहायला तत्वज्ञान शिकवते.. बाहेरच्या विश्वाकडुन आतल्या विश्वाकडे वाटचाल करायला तत्वज्ञान सांगते.. सुंदर बिलोरी स्वप्नांच्या दुनियेतुन ओरखड असलेल्या खरबडीत जगण्याच्या पटावर उभे करायचे काम तत्वज्ञान करते… शांततेचा आवज शोधता शोधता जेव्हा आतील आवाजाशी ओळख होते तेव्हा बाहेरील गोंगाट नगण्य वाटू लागतो.. तेव्हाच कदाचित तत्वज्ञानाचे परिसथेंब झिरपण्यास सुरुवात झालेली असते!

तत्वज्ञानाचे दान प्रत्येकाच्या झोळीत पडेलच असे नाही.. विचारांच्या गर्तेत हरवुन स्वतःला वास्तवाच्या विस्तवावर परखुन बघणे प्रत्येकाला जमेलच असे नाही, दारात आलेली सहजसुखे नाकारुन मनाने सांगितलेल्या ओबडधोबड मार्गावर दिशाक्रमण करणे एवढे सोप्पे नसावे.. सगळ्या दुनियेचा विरोध डावलुन भविष्यातील एका स्वप्नावर दाखविलेला आत्मविश्वास हरहृदयी धडधडेल असे नाही.. भरपुर वाचावे लागेल..घटनांचा ध्यास घ्यावा लागेल, सत्यासाठी कासावीस व्हावे लागेल.. येईल ते अंगावर घेऊन प्रत्यंचा ताणुन पुढील बाण भात्यातुन काढुन परिस्थितीकडे रोख धरुन रहावा लागेल.. कदाचित तेव्हाच हे सुख गाठी पडेल… मोहरलेली एखादी वेल बघुन आपसुक झिरपणारे सुख असेल, एखाद्या तहानलेल्या पांथस्थाला मिळालेलं एखादं गोड्या पाण्याचं वरदान असेल, झुंजूमंजू उजेडाचा जेव्हा काळोखाशी समझोता होऊन एकेक किरणाला धरतीच्या हवाली करताना दिनकराची लुकलुक अवस्था असेल, भारदस्त आवाजातून मिळालेली आश्वस्तता जेव्हा सामोरी येणाऱ्या महाकाय संकटाला आवाहन देत असेल, कधीही कुणीही केव्हाही ज्या बाभळीचा आधार न घेता अचानक एखादे पाखरू जेव्हा त्याच बाभळीवर घरटे बांधत असेल, अनेक रंगांमधून आपल्याला आवडणारा रंग जेव्हा आयुष्यात पहिल्यांदा नजरेसमोर आकाशभर पसरला असेल, रोजची सवयीची असणारी वाट, तिथले वळण एखादया अत्तराप्रमाणे आपले अंतर्बाह्य रुपडे सुगंधी करत असेल…. देवदर्शनासाठी झगडणाऱ्या यात्रिकाला भग्न मंदिरामधील पायरीपाशीच विधात्याच्या पावलाचे नयनविभोर सुचिन्ह दर्शनास मिळत असेल, न पाहिलेले, न अनुभवलेले अवर्णनीय असे संचित आपल्या झोळीमध्ये असणे म्हणजेच सर्वांगसुंदर सुख नाही का!

तत्वज्ञानाशी अगदी ओझरता का होईना पण एक क्षणिक संग व्हावा, या जगण्याच्या वाळवंटाचे नंदनवन व्हावे, समज आणि गैरसमज या पलिकडे जाऊन निर्भेळ जगण्याचे मृगजळ नजरेतुन आयुष्य व्यापुन जावे, त्या बासरीच्या एका स्वरासाठी या जिवनाचे कान व्हावे, पंचप्राण एकवटुन त्या विधात्याच्या चरणाशी लीन व्हावे आणि ह्या देहरुपी फुलाचे सार्थक व्हावे!

निलेश सकपाळ
-२३ मे २०२२

जर आणि तर

नश्वरतेचा शिक्का घेऊन जन्माचे देणे मिरवत राहतो, दूर एका काळ्या काळाच्या पुलावरुन मृत्यू विकट हास्य करुन पाहत असतो, सूर्याला जगणे वहावे किंवा अंधाराला शरण जावे की फक्त तटस्थ भुमिका घेऊन उजेड आणि सावलीची सीमारेखा ठरवत जावे, कळत नाही! कळत नाही की आपल्याला न कळणे हेसुद्धा कुणी कळणार्‍याने आपल्याला हे सारे नकळत वाटावे असे पेरले नसेल कशावरुन, प्रश्नाचे उत्तर मिळाल्यानंतर आणि प्रश्नाने भांडावुन सोडलेले असताना लौकिक अर्थाने, भौतिकतेच्या नियमाप्रमाणे आपल्या जिवनामध्ये जाणवणारा अथवा मुल्यांकन करता येईल असा कोणताच फरक पडत नाही, नाही म्हंटले भावार्थामध्ये, मानसिक पटलावर उठलेल्या तरंगांचा तेव्हा ठाव कळतो किंवा आपल्यामध्येच आपण प्रश्नामध्ये असताना प्रश्नानंतरची अवस्था लपुन होती, ती सुद्धा आपल्या नकळत, फक्त त्या एका बदलाच्या नांदीसाठी किंवा भौतिक नोंदीसाठी व्यक्त होण्याची वाट बघत असते! म्हणजे जे झाले नाही अन जे सारे झाले आहे, जे घडणार आहे किंवा जे दिसणार आहे ते आपल्यामध्येच अस्तित्वाला आहे, असते! फक्त दस्तुरखुद्द आपण अनभिज्ञ असतो!

एखादे फुल उन्मळुन जमिनीला बिलगते तेव्हा हृदय पिळवटण्यापेक्षाही एखाद्या अनुत्तरीत भटकणार्‍या प्रश्नाला उत्तर मिळाले नसेल कशावरुन, वाईट वाटण्यापेक्षाही तो मुक्ततेकडे जाणारा सोहळा नसेल कशावरुन! विवस्त्र फिरणार्‍या शरीराने कदाचित आवरणाचा, प्रावरणाचा संग त्यागुन नजरेला भेदाअभेदापलिकडे दिसणार्‍या स्वच्छ, निर्मळ निर्झराकडे विस्थापित केले नसेल कशावरुन! माझ्या दिसण्यावरुन माझे असणे, माझी व्यापकता जर ठरते असेल तर ही संकुचितता नाही कशावरुन, जे दिसत नाही, जिथे कुणी पोहचू शकत नाही तिथे मनाच्या वारुची घोडदौड सुरू असताना एका यत्किंश्चित भौतिक टिंबामध्ये माझे अस्तित्व कसे काय असू शकेल!

न दिसणार्‍या जखमा किंवा अजुनही अव्यक्त असलेल्या जखमा अंगाखांद्यावरुन गुदगुल्या करू लागतात, आपल्यातील आपण म्हणजे कुणीच नसल्याची, किंवा आपल्यामध्ये आपण सोडुन बरेच काही असण्याची जाणिव होत असेल तर, निर्बंध असणे म्हणजे जखडणे असेल अन एखाद्याच्या पुर्ण वशामध्ये असणे म्हणजे मोकळे वाटत असेल तर, दुर्मिळ अन दुरापास्त असणार्‍या भावनांच्या वावटळाशी जर संग घडला तर, इतरांना ज्या गोष्टिचा विचारही थरकाप उडवत असेल नेमक्या त्याच गोष्टिमध्ये आपल्याला इंगित सापडले तर!

जर आणि तर एखाद्या न संपणार्‍या अख्यायिकेचे नायक वाटू लागतात, सभोवताली घडणार्‍या असंख्य घटनांच्या पोटामध्ये घुसुन त्या घटनांचे भांडवल करुन एका अनिश्चततेपासुन दुसर्‍या अनिश्चततेकडे अहोरात्र काळ खाऊन बीभत्सततेचा असंतृप्त ढेकर देत असतात! घड्याळाशी त्यांचा काहीही संबंध नसतो तरीही घड्याळाच्या काट्यांना फितवुन, पुढच्या प्रवासाचे अमिष देत राहतात, कदाचित हे जर आणि तर हे त्या घड्याळाचे काटेच नसतील ना, जग म्हातारं होत असताना हे मात्र फुगडी घालत राहतात, एकमेकांसोबत असतात, भेटतात असे वाटते पण न भेटता सराईतपणे एकमेकांना टाळत असतात, त्यांचे भेटणे म्हणजे काळाचे थांबणे असे वाटुन ते पळत असतात.. पण काळ मात्र त्यांच्यापुढचा खेळाडू आहे… कुणाच्याही थांबण्याने किंवा न थांबण्याने काळाला काहीही फरक नाही पडला, ना पडणार! पण हे त्या काट्यांना, त्या जर आणि तर या दुकडीला कसे उमजेल!

निलेश सकपाळ

२०मे२०२२

तडा गेलेली भिंत!

वादळात असते शांत,
पावसात किती निवांत,
कोण गाणे गुणगुणते?
ही तडा गेलेली भिंत!

एक वेल खांद्यावरती,
अन तुळस बहरु येते
बीज कसे ती रुजवते?
ही तडा गेलेली भिंत!

जरी भेगाळले प्राक्तन,
काळास सामोरी जाते,
सुखदुःख कुठे शोधते?
ही तडा गेलेली भिंत!

टवके उडाले जिण्याचे,
स्वत्व अबाधित राखते
कोणती शाळा शिकते?
ही तडा गेलेली भिंत!

तो पाया खंगला जरी,
संसार झाकत राहते
छताचे सांत्वन करते!
ही तडा गेलेली भिंत!

कुणाचे खिळ्यांचे देणे,
जखमा मिरवत राहते
गूढ सहयात्रिक वाटते!
ही तडा गेलेली भिंत!

-निलेश सकपाळ
१०-०५-२०२२

बाशिंदा

अलवार असो की,
ते असो निब्बर!
जगणे आपले,
नकोच उधारीवर!

आपली दुलई नी,
आपली पथारी
झोपेसाठी नको,
रात्रीचा अडसर!

निरोप घ्यायचा तर,
भेटणे कशाला?
नाव माझे खोडुन,
द्या मोबाईलवर!

इरसाल ते तुमचे,
महाल नी मनोरे!
तिरकी नजर नको,
माझ्या झोपडीवर!

लौकीकात असूदे,
आपणही सहोदर!
निर्व्याज ना मिळाले
कोणीच ते जन्मभर!

सुरेलच असावा तो,
सुर समेवरचा!
कोण अन्यथा थांबे,
फुकट इथे रात्रभर!

हात धरो वा सुटू दे,
प्रवास तो निरंतर!
तुझे माझे करुन का,
मिळे प्रश्नाचे उत्तर!

बाशिंदा मी मातीचा,
या मातीत संपणार
तुम्हास लखलाभ ते,
तुमचे स्वर्गालंकार!

-निलेश सकपाळ
०५ मे २०२२

ओजस्वी

आता पुन्हा नैराश्याची लाट नको,
मागे फिरणारी परतीची वाट नको
उधळूनच पहा, आज उसळून पहा,
हृदयावरील पत्थराला उचलून पहा
हलका हो, उडून पहा,
वार्‍याशी तू बोलून पहा
 
साद ऐक, गद्दारीची भाषा नको,
यौध्दा तू, ती मदतीची आशा नको
खवळूनच पहा, आज चेकाळून पहा,
म्यानातील पात्यास रक्त पाजून पहा,
स्वयंभू हो, नडून पहा,
शत्रूला तू फोडून पहा
 
मुठी आवळ, भ्याडांची बात नको,
किती मरावे? पुन्हा ती रात नको
तेजाळूनच पहा, आज झळाळून पहा,
सुर्यावरील काळाची धूळ झटकून पहा
तेजस्वी हो, जळून पहा,
ओजस्वी तू होऊन पहा
 
 
निलेश सकपाळ
११ ऑगस्ट २००८

शापित अस्वस्थता

सूड घ्यावा असा का कोणी,

गळफास द्यावा आभूषणांनी,

तख्त उजाडले इथे सार्‍यांचे,

नैवेद्य हा नासवला बाटग्यांनी!

तुतारी गरजे तेव्हा रणांगणी,

आज टाहो फोडला बुरुजांनी,

मिरवले उरी ज्यांचे शामियाने,

लाज वेशीवर नेली गिधाडांनी!

आमचे नाकारले आमच्यांनी

करावे काय भूगर्भी मंदिरांनी!

कुरुक्षेत्री धर्म उत्थानला तेव्हा,

अहिंसेस कवटाळले पिढ्यांनी!

पुरोगामी व्हा बेलाशक तुम्ही,

का ते सज्जन व्हावे खाटकांनी?

जेव्हा क्रांतीचा आगाज होईल,

पहिला बळी द्यावा पुरोगाम्यांनी!!

त्या प्रश्नांचे विष प्यायलो आम्ही,

ज्यांची उत्तरे सुस्पष्ट आसमानी!

बिगुल वाजेल ना वाजेल कधी,

समिधा अर्पावी राजाच्या वारसांनी!

भेकड जातील भेकड कारणांनी,

का चिंता वहावी स्वाभिमान्यांनी!

आता भाळावर मृत्यू मिरवू आम्ही,

हिम्मत दावावी कुण्या लांडग्यानी!!

अस्वस्थता शापित ती हिंदुस्थानी,

लाव्ह्याचेही अश्रू पाहिले वादळांनी,

हमखास ग्रहणही फिटणार तमाचे,

अखंडत्वाचे वाण ल्याले मनगटांनी!!

– निलेश सकपाळ

०३ मे २०२२