कल्पना!

भकास आणि भरमसाट आहेत या भिकार, वांझोट्या कल्पना! वेळेशी तारतम्य नाही अन जगाच्या या स्पर्धेशी देणंघेणं नाही, चारचौघांतील चलनवळणाचा यत्किंचितही विचार नाही, पावलागणिक श्वासांसाठी तरसणार्‍या आणि जीव सोडणार्‍या समाजाशी दुरान्वयेही संबंध नाही. आपल्याच तालात अन कशाचीही भलावण नसलेली बिनधास्त, बिनदिक्कत योजनांमागून योजने आपल्यापासून तोडून टाकणारी, वेळेची अन् काळाची लक्तरं कुठेतरी अंतरिक्षात भिरकावून मदोन्मत्तपणे ठाण मांडणार्‍या या अनंताच्याही पलिकडे आपला वावर असण्याच्या हक्कावर शिक्कामोर्तब करणार्‍या अवलिया म्हणजेच या कल्पना!
ज्याच्याबरोबर यांचा संग खुलला त्याला क्षणार्धात परलोकीच्या पारिजातकाचा सुवास गंधाळून टाकणारी अनन्यता भेट मिळेल तर त्याचवेळेला जर अंधाराच्या कभिन्न पारंब्यांशी जर एखादा यात्री रेंगाळला तर त्याच्या क्षमतेपलिकडील अन् अवाक्यापडील विचाराने झिंजोडून स्वत्वाच्या परीक्षेला सामोरे जायला भाग पडेल.. ठरवून वा न ठरवता कल्पना मानगुटीवर बसत नाही… रिकाम्या भांड्याने जशी तहान भागत नाही.. मोकळ्या ताटाला बघून जशी भूक लोप पावत नाही तसेच शून्य अवस्थेतील किंवा काही करण्याची इच्छा नसलेल्या क्षुद्र जीवांना हा संसर्ग कधीच होणार नाही… जग बदलवण्याची.. स्वतःला आव्हान देऊन स्वतःशी लढून स्वतःला पराभूत करून स्वतःच विजयी होण्याची आस धरून उभे राहणार्‍यास कदाचित या कल्पनांच्या गर्भार वेदनांचा वारसा मिळत असावा… न पाहिलेल्या स्वप्नांवर विश्वास ठेवायला लावणारी सुद्धा एखादी कल्पनाच असते अन आपल्या सख्ख्या नात्यावर विश्वास बसण्यास तडफडवणारीही कदाचित एक अनुभवजन्य कल्पनाच असते… भविष्य घडण्याआधी एखाद्या नेत्याच्या स्वप्नील अन दुर्दम्य आत्मविश्वासपूर्ण नजरेत कल्पनाच असते… बिल्वरी स्वप्नांना पांघरुन अंधार तुडवणारी अन नैराश्य झुगारुन आजच्या पोटातून उद्याचा ध्यास घेणारीही एखादी वेडी कल्पनाच असते! तलम, रेशमी प्रणयांकित झोक्यांत नांदणारी मृण्मयी परिमळणारी युगुले भोवताल विसरुन मोहरतात तीसुध्दा एखाद्या कल्पनेनेच!
लाटांशी तारतम्य शोधताना लाटेच्या प्रेमात पडणारा किनारा त्या लाटेचे क्षणिक अस्तित्व मान्य करताना कोणत्या कल्पनेने त्या प्रीतीस पूर्णत्व बहाल करत असेल कुणास ठाऊक, त्या क्षणानंतर कदाचित या धरेच्या विनाशापर्यंत ज्या किनार्‍याला अमरत्व बहाल आहे त्याने त्या क्षणिक लाटेच्या प्रेमात पडावे अन नंतर झुरावे ही कल्पनाही मर्त्य मानवाच्या संकल्पनांना छेद देणारी आहे!
सोडवूनही न सुटणारी कास म्हणजे कल्पना, आपण झोपलेलो असतानासुद्धा बेलाशक जागणारी कल्पना, सुरकुत्यांमधून काळ गाळून अनुभव वेगळा करणारीही कल्पनाच, नाविन्याचा अंकुर मिरवणारी, धाडसाला जाज्वल्यता परिधान करणारी, तगमगतेला डोहाच्या तळाशी नेऊन समाधीत्व देणारी, भाबड्या निरागस भावाला विश्वासाचे अलवार कोंदण देणारीसुद्धा कदाचित एखादी सुरेल, तरल कल्पनाच असते!
निर्णायक घटकांत बाहुंमध्ये अमर्याद ताकदीचा उद्घोष होतो, रणावरील सरसेनापतीच्या हुंकाराने हजारो मुठींमध्ये वायुवेगाचा संचार होतो, एखाद्या सार्वत्रिक विचाराने तपातपांची खडतर कारावासाची सुवर्णफुले होतात, एका विचाराने पछाडुन एकमेवाद्वितीय पराक्रमांमधून न भूतो न भविष्यती राजाचा, स्वराज्याचा उदय होतो, धमन्यांमधून वाहणार्‍या रक्ताचा जेव्हा मनातील कल्पनांशी गाठ होते.. तेव्हा कदाचित जीवनातील ध्येयाचा, ध्यासाचा एकजीव असा अकल्पित साक्षात्कार नावारूपास येतो! इथेच सामान्यत्वाच्या सार्‍या व्याखांना तिलांजली देऊन असामान्य अन् ध्यासवेड जन्माला येतं हे नक्की!

निलेश सकपाळ
१८ जानेवारी २०२२

दैनंदिनी ०४-११-२०२१

भांडेन मी धुक्याशी,
येणार्‍या नव्या दिवसाशी,
पावलांचे करुन विमान,
भिडेन मी आभाळाशी!

चिंब पावसाच्या नादी लागून प्रवाही होता येत नाही अन वर्षानुवर्षे एकाच जागेवर थांबलेल्या एखाद्या दगडाला पाहुन ध्यानस्थ होता येत नाही, वार्‍याला श्वासांमध्ये घुमवुन मदमस्त मनमौजी प्रवासी होता येत नाही, तर पाण्याच्या तरंगांशी स्वतःला जोडून पाण्याप्रमाणे पारदर्शी वा निर्मळ होता येत नाही, आजूबाजूला असलेल्या अनंताच्या कोड्यामध्ये अडकलेल्या प्रत्येक क्षुद्र जीवजंतूस भेडसावणार्‍या क्षुल्लक अन कुपमंडुक प्रश्नांमध्ये स्वतःला गुंफवुन निर्मोहीपणाची पताका फडकवता येत नाही.. बर्‍याचदा भौतिकाच्या रहाटगाड्यात आपल्याला आपला अंदाज येत नाही किंवा आपल्याला आपलीच ओळख होत नाही, आपण आपल्याच स्वपासुन अनभिज्ञ आहोत, आपण आपल्याच अमर्याद स्वरुपापासुन अज्ञातात समोर दिसणार्‍या क्षणभंगुर गोष्टींवर आपल्या आयुष्याचे वरदान ओवाळुन टाकतो आहोत, आपल्या अंतिम ध्येयाशी होणारी ही आपली फसवणुक नाही का? उलगडणे किंवा उमजणे किंवा अनुभुती येणे किंवा प्रचिती येणे या गोष्टी काय असतात याचा आपल्याला प्रश्नच पडत नाही एवढे आपण व्यस्त आहोत!
आभाळातून काहीतरी शोधत जाणारा एखादा ढग कदाचित आपल्यासाठी काही गुढ संकेत घेऊन जात नसेल ना! झाडाझाडांच्या गर्दीतुन आभाळ शोधत फिरणारे एखादे सुकलेले पान आपल्यासाठी या निसर्गाचा एखादा गुमनाम संदेश घेऊन येत नसेल ना! एखाद्या अनोळखी ठिकाणी रस्ता चुकल्यानंतरही चुकलेला रस्ता जेव्हा आवडू लागतो अन चुकल्याबद्दलचे वाईट वाटण्यापेक्षा जेव्हा चुकलो म्हणुन एखादी समाधानाची लकेर घामेजलेल्या चेहर्‍यावर स्मितहास्य आंदण ठेऊन जाते तेव्हा त्या योगायोगाला काय म्हणाल? विचारांचे ओझे वाटण्यापेक्षा विचारांच्या शृंखलेमध्ये आपल्याला आपल्या अस्तित्वाची एखादी बाजू सापडुन जाते, विचारांचे मंथन किंवा विचारांतुन विचारांकडे घुसळुन जाण्यासाठी लागणार्‍या अंतर्बोधाची चुणुक भोवताली दरवळू लागते तेव्हा कुठे तरी आपली प्रगती होत आहे किंवा होण्याच्या मार्गावर आहे असे समजायला हरकत नसावी.
पाखरांच्या थव्यांशी संलग्न व्हायचे असेल वा खोल दरीमधुन येणार्‍या प्रतिध्वनीमधील कंपनांशी एकरुप व्हायचे असेल वा एखाद्या चित्रामधील रंगसंगतीमध्ये एखाद्या रंगामध्ये भुत अन भविष्याचे कांगोरे सापडुन अस्तित्वाचे विस्मरण व्हायचे असेल तर नक्की कोणती अवस्था, कोणता मार्ग अवलंबावा लागेल हे व्यक्तिसापेक्ष आहे, कदाचित ज्याचे त्याला किंवा त्या विधात्याच्या मार्गदर्शनाशिवाय निव्वळ अशक्यप्राय आहे. काय शोधायचे हे जेव्हा माहित नसते तेव्हा मिळणार्‍या प्रत्येक गोष्टीला कशाशी जुळवुन बघणार किंवा जे मिळाले तेच हवे होते किंवा तेच हासील होते हे जर वेळेनंतर अन मृत्यूपुर्वी उलगडले तर काय अवस्था असेल! जेव्हा मिळाले तेव्हा उलगडले नाही अन जेव्हा उलगडले तेव्हा काळाची कैची इतकी आवळलेली असते की पुनः त्या गोष्टीची अनुभुती, अनुभव घेणे जन्मांतरीचे स्वप्न होते, त्या अनुभवासाठी कदाचित दुसर्‍या जन्माचे मागणे येणार असेल अन मृत्यूलोकातील चक्रात पुन्हा अडकणार असू तर त्याचा उपयोग शून्य!
दिवस अन रात्र यामधील श्रेष्ठता ठरविण्यामध्ये ते काय स्वारस्य असावे, एक श्वास दुसर्‍या श्वासाशी तुलना करुन कसा पाहता येईल? जगण्यासाठी घेतलेला पहिला श्वास अन मृत्यूपुर्वी घेतलेला शेवटचा श्वास याव्यतिरिक्त सर्व श्वास हे फक्त जगण्यासाठीच असतात, त्यांची तुलना नाही होऊ शकत! मोठ्या स्वप्नांचे ओझे मोठे असते तसेच त्यामागुन प्राप्त होणारे समाधानही नक्कीच तेवढेच अनमोल असते, त्यासाठी श्वासांशी झगडावे लागले किंवा श्वासही जर पटावर लावावे लागले तरी बेहत्तर!!

विहंग

विहंग

वात दिव्याची जळता जळता,
सांगत होती जळायचे आहे,
ज्योत विझण्याआधी,
तेल संपण्याआधी,
आसमंतभर उजळायचे आहे!

प्रवास छोटा अर्ध्यावर असता,
अंतरंग सारे उधळायचे आहे,
धुके निवळण्याआधी,
आभास सरण्याआधी,
सावलीस मस्त रंगवायचे आहे!

मौनात गोंगाट शोधत असता,
बेनामी स्वर्गीय सुर व्हायचे आहे
अंत उलगडण्याआधी,
धैर्य निखळण्याआधी,
मृत्यूस कोडे घालून यायचे आहे!

माझा तुमचा हिशोब जुळवता,
संचिताचा पाढा वाचायचा आहे
अश्रु ओघळण्याआधी,
बंध आवळण्याआधी,
रेतीसम मुठीतुन निसटायचे आहे!

भाळावर जखम ओली मिरवता,
युगायुगांचे ऋण आठवायचे आहे,
विश्व गोठण्याआधी,
सूर्य वितळण्याआधी,
राखेतुन विहंगासम उडायचे आहे

-निलेश सकपाळ
०४-११-२०२१

“तुतारी”

वळणांची वाट गरगरणारी,
फिरुनी येते पुन्हा माघारी
नजर वेंधळी घुटमळणारी,
… सुरुवातीचे ते कौतुक भारी!

आत डोकवा, येते शिसारी,
घाटाघाटांची गम्मत न्यारी!
कधी झटका, मध्येच उभारी,
चांदण्यानीच थाटली पथारी!

हुंदक्यांची ती भाषा बिलोरी,
काळजांच्या आरपार कट्यारी!
सोबतीचे जाम, आठवांची यारी,
जणू,जिभेवर चिंच विरघळणारी!

मदमस्त कलंदर तो पुकारी,
कोण नाचती नी, कोण मदारी?
कुठले आप हे? कुठले शेजारी,
भाव द्या चेहर्‍याला, व्हा रंगारी!

झटावे नशिबाने रोजच बाजारी,
म्हणे नशिब तुझे देशील उधारी?
बुरुजावरुनी वाजू द्या तुतारी,
येता आम्ही, कफल्लक भिकारी!

-निलेश सकपाळ, २० फ़ेब्रुवारी, २०१३

दैनंदिनी – ०८ जुलै २०२१

दैनंदिनी – ०८ जुलै २०२१

नैतिकता, नितीमत्ता बोलायला जेवढे अवघड कदाचित जगण्यासाठी त्याहुनही जास्त अवघड शब्द आहेत. इतरांनी आपल्याला तोलणे किंवा आपण इतरांचे मोजमाप करणे हे सदैव घडत असते..पण जेव्हा आपण स्वतः खुद्द आपल्यालाच तोलायला जातो किंवा तोलतो तेव्हाच आपल्या न्याय्यपणाची परीक्षा खर्‍या अर्थाने होत असते.. आपण स्वतः तेव्हा आरोपी असतो, आपण पोलिस, आपण वकिल आणि आपणच न्यायमुर्ती असतो.. बघायला गेले तर खुप सरळ हिशोब आहे पण बर्‍याचदा बर्‍याचजणांची अवस्था चोरुन दुध पिणार्‍या मांजरासारखी असते!
मोजमाप करताना वजनकाट्यामध्ये एका बाजूला जेव्हा विशिष्ट वजन ठेवुन त्याच्याबरोबर दुसर्‍या बाजूला इतर गोष्ट तोलणे कदाचित सोपे असते.. कारण कुठे थांबायचे कधी थांबायचे अन किती मोजायचे हे पुर्वनियोजित असते.. पण जेव्हा पहिल्याबाजूला ठेवायला येणार्‍या मापाचे परीमाणच माहित नसेल तेव्हा मग दुसर्‍या बाजूला ठेवण्यात येणार्‍या गोष्टीचे मोजमाप करायचे तरी कसे? ह्याला आपण नैतिकता जपणार्‍यांचा तात्विक गोंधळ म्हणू शकतो किंवा त्यावेळी उद्भवणार्‍या दोलायमान परिस्थितीचा झगडा! कारण तत्वांना किमतीचे लेबल लावणे हा त्या तत्वांचा तर अपमान होईलच पण त्याहीपेक्षा त्या तत्वांना अनुसरुन जगणार्‍या जिवासाठी तो सर्वस्वी त्याच्या अस्तित्वाला किंवा ओळखीला दिलेले आव्हान ठरेल!

आपले प्रतिबिंब जसेच्या जसे परावर्तित करणारा आरसा जेव्हा आपल्या हातातील घड्याळाची वेळ चुकीची सांगतो तेव्हा आपल्याला समजुन घेणार्‍या एखाद्या दुसर्‍या व्यक्तीच्या मनात आपल्याला हवी असलेली आपली प्रतिमा असेल याची खात्री किंवा अपेक्षा ठेवणे म्हणजे निव्वळ धुळफेक ठरेल…

जाणीव आणि अनुभव दोन पुर्णतः वेगळ्या गोष्टी, जाणीव सोप्या शब्दांत म्हणायचे तर न अनुभवता होणारी अनुभुती! हरवलेल्या एखाद्या क्षणाबरोबर त्या क्षणाला मिळालेली अनुभुती हरवते का की एखादी अनुभुती विस्मरणात गेल्यानंतर तो क्षण हरवला असं म्हणतात?? कशापासुन अलिप्त व्हायचं अन कशासाठी अट्टहास करायचा याचा अंदाज घेण्यासाठी अनुभुती आवश्यक नव्हे हवीच! व्यवहारीक जगामध्ये भौतिक सुखांच्या विळख्यात एकदा अडकले की एका भौतिक सुखापासुन दुसर्‍या भौतिक सुखाकडे एवढाच प्रवास सुरु होतो, भौतिक सुखांपेक्षाही दुसरे कुठले सुख आपल्याला आंतरीक मनःशांती देऊ शकेल याचा विचार येता येता आयुष्यातील उर्जेची फक्त थोडी थोडकी सावली आपल्याकडे शिल्लक राहिलेली असते…

प्रवाहाला दैवी कौल मानुन स्वतःची फुटकळ समजुत काढुन त्याबरोबर वाहत जाणे केव्हाच बरोबर ठरणार नाही.. तर प्रवाहाच्या विरुद्ध जाऊन उगमाशी एकरुप होणे कधीही आणि केव्हाही संयुक्तिक ठरेल… अन हे कळण्यासाठी लागणारी अनुभुती ज्याची त्याने शोधावी अन ठरवावी!

-निलेश सकपाळ
०८-०७-२०२१

सोहळा

सोहळा

कुणास गमते आज, कुणा गमले आधी
एकांतात सुख आहे, एकांतात ती समाधी!

मुकपणाचे दाह इथे, सोनफुले होऊन गेले
सुगंधात ऐब आहे, सुगंधात ती खुमारी!

निसर्ग घाली थैमान, आपुलाच वाटे कोणी
उद्रेकात क्रांती आहे, उद्रेकात ती भरारी!

ओसरीत चंद्र पोरका, घरात कैद आभाळ
समाजात मान आहे, समाजात ती निलामी!

इतिहास मग जेत्यांचा, डावलुन साहेब जातो
भविष्यात घात आहे, भविष्यात ती गुलामी!

अजुन जिवंत मिठीत, तुझ्या भेटीचे पुरावे
विरहात नशा आहे, विरहात ती शिसारी!

शब्दही अजब शहाणे, मौनात उमटती तराणे
गोंधळात गाव आहे, गोंधळात ती बिचारी!

चुकुन हसलीस काल, मैफिलीत काजव्यांच्या
क्षणार्धात ठप्प आहे, क्षणार्धात ती प्रवाही!

हृदयाचा चुकला ठेका, बेताल ही जिंदगानी
पायामध्ये चाळ आहे, पायामध्ये ती तबाही!

तोलून श्वास हयातभर, हतबल राजा शेवटी
संभ्रमात मृत्यू आहे, संभ्रमात ती उपाधी!

भेटण्यास आले मला, न भेटणारे लोक जेव्हा
सोहळा तो तृप्त आहे, सोहळ्यात मी उपाशी!

२३जून२०२१

अद्वैत

अद्वैत

अद्भुत अनाहुत संचित,
अनाकलनीय कालपट!

अनामिक अतर्क्य संरचित,
अभिनिवेश अकल्पित!

आवर्तन आवेग अनियंत्रित,
अघोषित आंतरीक उद्वेग!

अचुक अवाढव्य अभिरुप,
अविचल अलंकृत प्रतिबिंब!

अक्षर अविभोर अंबरीश,
अचंबित अवाक सकलजन!

अविक्षित आत्मिक महोत्सव,
अथांग अमृतकुंभ अचाट!

अविरत अनमोल मार्गस्थ,
अप्रुप अलिप्त अद्वैतावस्था!

१७ जून २०२१

दिव्यत्व

दिव्यत्व

दाराभोवती सडा तुझ्या चांदण्यांचा,
नकोच मला आभाळ आता,
नकोच पापणीचे मिटणे आता,
श्वासही तुझा भास माळुन येतो,
सोहळाच हा नित्य तुला पांघरण्याचा!

सूर्य होऊन जाईल जणू काजव्याचा,
नकोच उजेड उसना आता,
नकोच सावली तीही आता,
गावही स्वप्नांचा तेजाळुन येतो,
अंतरी वीजकल्लोळ तुझ्या अस्तित्वाचा!

तरंगाशी नाते तुझे तू या लाटालाटांचा,
नकोच कोरडे सागर आता,
नकोच भरती आहोटी आता,
किनारा चालीरीती मोडुन येतो,
प्रवाहात प्रवासी मी तुझ्या दिव्यत्वाचा!!

१२ जून २०२१

लळा

लळा

फुलांनीच काटा काढावा,
लळा एवढा नाजुक होता!

सावज भुलले शिकाऱ्याला,
उजेड एवढा अंधुक होता!

दगडही तरंगावे समुद्रावरी,
भाव एवढा साजुक होता!

खांद्यावर हात देत हसला,
बाप एवढा भावूक होता!

सीमारेषा घराला छेदणारी,
पत्ता एवढा अगतिक होता!

तिला पाहणे निर्लज्जापरी,
मोह एवढा मसरूक होता!

होकार होता की नकार तो,
मृत्यू एवढा नजदिक होता!

निलेश सकपाळ
४ जून २०२१

दैनंदिनी ०१ जुलै २०२१

एखादा झोका अनाहुतपणे लक्षात राहतो, ज्या झोक्याबरोबर काळजाचा थरकाप उडाला होता, अस्तित्वाच्या ठिकर्‍या उधळल्या जाऊन सार्‍या भुतकाळाची उजळणी झाली होती, भविष्याबद्दल साशंकता निर्माण झाली होती… कधीतरी निसरड्या वाटेवरुन भक्कम वाटणारा आधाराचा दगड मामुली पापुद्र्याप्रमाणे हातात आला असेल अन ब्रम्हांड आठवले असेल… रस्ता ओलांडताना नखभर अंतरावरुन भरधाव एखादे वाहन आपल्या नकळत आपली वाट कापुन गेल्यानंतर समोर येणारा नजरपट.. एखादी उचकी लागल्यानंतर अडकलेला श्वास जर सुटता सुटत नसेल, हातांची होणारी फडफड कोणापर्यंत पोहचविण्यास असलेली असमर्थता त्या श्वासाचे मोल सांगुन जाते.. तो एक श्वास वजा करुन पुढचे श्वासांचे मोल फक्त आणि फक्त शून्यच!

धापा टाकत जगणारे अन धावुन झाल्यावर धापा टाकत कापलेल्या अंतराचा आस्वाद घेणारे यामध्ये न सांगता येणारा फरक आहे.. स्वप्नांची राखरांगोळी करुन उबेला निवांत झोपणे अन झोपेची कुर्बानी देऊन स्वप्नांची गुढी उभारणारे यामध्ये असलेली विसंगतता जेव्हा अनुभवता येईल, खळबळ होऊन जेव्हा अंतरातील ढवळाढवळ मुर्त स्वरुपात पावलांना ढकलायला सुरुवात करेल तेव्हा आणि तेव्हाच त्या अनुभवलेल्या विसंगततेची खरी रुजवात होईल. किनार्‍यावरुन समुद्र अनुभवता येत नाही तर बिनधास्त खलाशाप्रमाणे जेव्हा आपली नौका त्या लाटांवर स्वार होते, ध्रुवाच्या आधाराने दिशाप्रवास सुरू होतो, ओळख झुगारुन जेव्हा नवं क्षितीज कपाळावरील आणि हातावरील नशिबाला आव्हान देऊ लागते कदाचित तेव्हा आणि तेव्हाच कदाचित समुद्रासारखा मैत्र उलगडू लागेल, बेभरोशाचे वाटणारे वादळ पंखांसारखे वाटू लागेल अन सारे मर्त्य, कुपमंडुक मानव लाटांप्रमाणे क्षणभंगुर वाटू लागतील… आपल्या अस्तित्वाची कदर जेव्हा खुद्द निसर्गालाच घ्यावी लागेल, आपल्यासाठी विशेष घटनांना जन्म द्यावा लागेल.. तेव्हा होणारा आनंद किंवा उन्माद काही औरच असेल!!

आनंदासाठी प्रयत्न करणे.. अन विहीत कर्म करताना आपल्या गळयात माळेप्रमाणे येऊन आनंद बागडणे हा स्वानुभव, स्वानंद कोणत्याही मिठाईपेक्षा सुमधुर, स्वर्गीय असेल यात काहीच शंका नाही… छोटे कुंपण, छोटे विचार अन छोटे स्वप्नं यामध्ये गुरफटुन आयुष्याची कितीतरी वाताहत झाली हे जर उमेद संपल्यावर कळले तर त्याचा काय उपयोग! नात्यांचे जंजाळ, अपेक्षांचे मायाजाळ जर आपलेच पंख छाटत असतील, आपल्याला पावलोपावली ठेचकाळत असतील तर काय करावे? प्रत्येक नाते सुगंधी असेल असे नाही.. अन प्रत्येक सुगंधी गोष्ट आपली होईलच असे नाही.. जे आहे त्याला नव्या आयामांची कल्हई देता आली तर ठीक नाही तर आपल्या स्वप्नांची, प्रयत्नांची झेप एवढी व्यापक हवी सगळे अनियमित ढोबळ जगणे प्रवाही होईल, प्रत्येकाला जगण्याचा उद्देश देईल.. आपण नाही तर आपल्या जगण्याचा पट दिपस्तंभ होईल!

आपल्या प्रामाणिक खस्ता वारीत चाललेल्या वारकर्‍यांप्रमाणे टाळ-चिपळीतील आर्त साद होऊन पांडुरंगाच्या त्या विधात्याचा चरणांशी आपल्याला मार्गस्थ करतील एवढे मात्र नक्की!!

-निलेश सकपाळ